Jeroen was in het eerste opzicht een leuke date. Lange, goedverzorgde vent met een vlotte babbel – duidelijk een sales mannetje – had hotelschool gedaan, hield (dus) ook van een wijntje, had een vrolijke kop en zag er eigenlijk helemaal niet verkeerd uit. Hij was al enige tijd gescheiden en had twee kinderen. Ze waren iets vaker bij hem dan bij z’n ex omdat zijn ex wat ziekelijk was.

Op de eerste Tinderdate was er een leuke klik en een uur nadat we gezoend hadden bij het afscheid nemen in de parkeergarage, kreeg ik al een appje dat hij mij graag weer wilde zien. Een week later reed ik naar zijn huis, waar hij beloofd had voor mij te koken. Hij had nogal opgeschept dat ie daar erg goed in was. In plaats daarvan had hij Indonesisch besteld en werden binnen 10 minuten de kleren al half van mijn lijf gerukt. Meneer had honger, maar dan een ander soort honger. Ik, daarentegen, had echt trek en wist hem uiteindelijk nog 20 minuten te behoeden om mij te bespringen, zodat ik nog net drie happen nasi en een glas wijn naar binnen kon werken.

Vijf glazen wijn later lag mijn kleding verspreid door de kamer, m’n BH tussen de legoblokjes van zijn z’n zoon, m’n kanten slipje tussen de barbiepoppen van zijn dochter en Ken bovenop me. Maar van het ene op het andere moment, alsof iemand onverwachts de stop uit het opblaaszwembadje had getrokken, zakte het hele feestje in elkaar. Zijn feestje welteverstaan. In mijn hand hield ik opeens een heel klein zielig wormpje vast. Niks meer over van die ferme stuurknuppel die het eerst was. Ik keek hem aan maar hij haalde nikszeggend z’n schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld was. (Nou, niet voor mij!). “Is het de alcohol misschien?”, vraag ik nog lief. “Nee hoor, ga nou maar gewoon door waar je mee bezig was…” was zijn niet zo subtiele antwoord…

Ik ga verder niet in details treden maar het was duidelijk een teleurstellende nacht. Ik baalde als een stekker dat ik het niet bij 3 wijntjes had gehouden, dan had ik tenminste naar huis kunnen rijden. Uiteraard werkte alles bij hem de volgende ochtend weer naar behoren, maar ik was m’n eetlust wel aardig verloren en ben daarom ook zonder ‘ontbijtje’ vertrokken.

Een paar dagen later hadden we even afgesproken om te lunchen in Utrecht. Hij had een afspraak vlakbij m’n werk. Duizend maal excuses. Het kwam toch door de alcohol. Hij wilde het graag goedmaken. Of ik al plannen had die avond want hij kon wel een oppas regelen. En zo geschiedde het dat we die avond bij mij op de bank eindigden. Het viel mij bij binnenkomst op dat hij eigenlijk helemaal geen interesse toonde in mijn huis, m’n foto’s, niks. Geen “wat woon je leuk” of “leuk huis”. Hij vertelde ook opeens -out of the blue- dat hij eigenlijk liever een vriendin wilde die wel kinderen had, en het liefst nog van dezelfde leeftijd als de zijne. Konden ze leuk met elkaar spelen (leuk samengesteld gezinnetje spelen). Hij was in het begin sowieso wat afstandelijk, maar uiteindelijk begonnen we toch te zoenen (en meer) tot hij opeens opsprong en vroeg hoe laat het was. “23.10 uur hoezo?”. “Fuck, de oppas. De oppas moest om 23.00 uur naar huis.” Hij pakte zijn jas, z’n autosleutels en rende, nog net niet met z’n broek op z’n enkels, de deur uit. No kiss, no goodbye.

Maanden heb ik niks meer van hem gehoord. En ik vond het eigenlijk ook wel best. Maar drie maanden later ontving ik plots een appje van hem… Of ie me even mocht bellen.