Jeroen – maar laten we hem voor het gemak gewoon Joost noemen, want zo heet ie echt – belde mij nadat ik 3 maanden niks van hem gehoord had. Hij bleef maar aan me denken en alle andere dates die hij had gehad, haalden het bij lange na niet ten opzichte van mij… Of ie een tweede kans kon krijgen? Oh ja, de reden dat ik niks meer van hem hoorde, kwam omdat hij gevoelens voor mij kreeg en daar niet wist mee om te gaan… (yeah sure)

Ik heb hem twee weken lang laten flink z’n best laten doen. Hij mocht me trakteren, dingen regelen, initiatieven nemen en vooral blij zijn met een ‘dankbare’ kus op z’n wang. Na 2 weken had ik toch het idee dat ik hij het wel serieus meende en ben ingegaan op zijn uitnodiging voor een wijnproeverij (voor twee) bij hem thuis.

Ik was voor de “wijnproeverij” al helemaal voorbereid dat mijn kleding wederom voor het eerste glas wijn al van m’n lijf gerukt zou worden (zoals de laatste keer het geval was), maar Joost wilde opeens eerst praten…. en vooral vertellen over de slechte band met zijn moeder  (serious?)… Hij was duidelijk geen moederskind. Na een monoloog over zijn narcistische moeder, begon hij over z’n eigen kinderen in het nog steeds voortdurend monoloog. Zoonlief was briljant en bovendien een turntalent. Z’n dochter had vooral de kwaliteiten van zijn ex-vrouw (veel zeuren, irritant en ziekelijk zijn?). Hij was alleen erg nieuwsgiering naar mijn (moeder)rol bij mijn pleegdochter en mijn hond (je bent een hondenmoeder of niet, natuurlijk), maar meer interesse in mij en mijn leven bleef helaas uit.

Toen we wat later onder de afzuigkap een sigaretje stonden te roken, vroeg Joost opeens of ik nog een keer in mijn leven zou willen trouwen… “No way, been there, done that, never going to do it again”, was mijn antwoord letterlijk. Dat vond ie wel jammer… Hij had mijn foto namelijk aan zijn ‘briljante’ zoon van 11 laten zien en die vond mij wel trouwmateriaal… (huh?). En hij zag ons ook wel voor zich op vakantie: ik met hem en de kids lekker op het strand of in een camper door de States. Of ik dat ook zo voor me zag? Ik knipperde even met mijn ogen en deed alsof ik dat niet gehoord had, aka acuut verlies van mijn korte termijngeheugen.

De nacht verliep jammer genoeg net zo als de laatste keer dat ik bij hem was. Blijkbaar had ik ook last van lange termijn geheugenverlies – maar deel 1 is gewoon terug te lezen uiteraard 😉 -. Het kon gewoon geen toeval zijn, dat het hele zaakje weer instortte. Het verbaasde me bijna dat deze man nog 2 kinderen op de wereld had kunnen brengen.

De volgende ochtend (weer zonder lekker ontbijtje) liep ie nog wel met me mee naar mijn auto, maar een kus of knuffel zat er alweer niet in. Toen ik na 3 dagen geen enkel berichtje van hem had gekregen, heb ik hem maar compleet geblokkeerd. Ik ben blijkbaar geen bonusmoeder materiaal.